Seis versitos de Benedetti

Piedritas destapadas
suaves, pesadas, brillantes
para llenarse los bolsillos
y hacerse los collares.

Y socorros de lágrimas saladas
mentiras de ilusión
auxilios a la esperanza
cadenitas de humo hacia la nada.

Y alertas de amaneceres
juventudes enmarañadas
golpes de realidad que se ajustan a la pantalla
que se agolpan en mi retina
desesperada.

Y caracoles de mar
infinitos como la nada
que arrastran impávidos sus sueños
por las arenas blancas
de una playa casi desierta
donde está mi niño jugando
con una botella…

Reflexión tras a lectura de http://odscoia.arkipelagos.net/content/invisibilizando-%C3%A1s-persoas-empobrecidas-tramitaci%C3%B3n-das-axudas-de-emerxencia-municipais

Deshumanización da pobreza.

Unha historia “de formación” e “deformación” profesional.

Tiven sorte. Tiven unha familia agarimosa e responsable. Tiven estudos, Tiven traballo.

Tiven sorte. Ensináronme valores, ensináronme a respectar á outra persoa, ensináronme que a muller é igual ao home, e que ser e ter son cousas afortunadamente diferentes, e que si alguén ten de máis é porque hai outro que queda con menos e que si alguén realmente é fai que as persoas ao seu redor cheguen a ser dun xeito diferente.

E tiven sorte porque tiven un traballo e ese traballo sempre tivo que ver co desenvolvemento deses principios: respecto, igualdade, xustiza, solidaridade, entrega...

Pero atopeime cun perigo ameazante. O perigo que supón “vivir”, por así decilo “das desgracias alleas”. Soa horrible, seino, pero ao fin e en último termo é así. E aínda sendo inevitable que estos traballos existan, o que sí está nas nosas mans é impedir que suframos unha deformación nos valores que nos levaron a entregar as nosas capacidades para logras as oportunidades das outras persoas.

E así ter como lema principal en calquera intervención que toda persoa é digna de respeto e consideración (tanto máis canto máis vulnerable). E tendo en conta que aos servizos sociais se presentan principalmente as persoas máis vulnerables, é o espazo no que con maior dignidade é deber traballar. Non somos xuices. Non somos quen de varlorar se a súa conducta é moral ou inmoral. Temos porén a obriga de facer visible a inxustiza da que todas somos partícipes e denunciar sen descanso calquera infracción e sempre dende o lado dos máis vulnerables.

Reflexiones post-terapia

Tu distancia es tan fría
que parece morirse en un abismo
y evito asomar
y recorro la distancia en el otro sentido.

Porque tu distancia determina
el sentido de cada frase
y ni es valle ni es montaña
es fosa, es muro, es adarve.

Y odio tanto esa distancia
que trato de sumirme en el olvido
y eso no más que agranda a cada paso
y hace más oscuro el desafío.

Tu imagen desvanece mis fantasmas
y cuando el regreso se afiance
volcaré mis sueños al destino.

Nuestros pasos compartidos
nuestro caminar errante.

Y así, desde la nada
vagaremos juntas, las dos sombras
refugiando anhelos
esperanzando besos
buceando en sueños imposibles
dignificando a la luz, al agua y al olvido.

Tu imagen y tu sombra
mi reflejo y la luz de mi sonrisa
regresarán de un pasado no nacido
a un futuro incierto
pero no por ello inexistente
    o muerto.