Reflexión tras a lectura de http://odscoia.arkipelagos.net/content/invisibilizando-%C3%A1s-persoas-empobrecidas-tramitaci%C3%B3n-das-axudas-de-emerxencia-municipais

Deshumanización da pobreza.

Unha historia “de formación” e “deformación” profesional.

Tiven sorte. Tiven unha familia agarimosa e responsable. Tiven estudos, Tiven traballo.

Tiven sorte. Ensináronme valores, ensináronme a respectar á outra persoa, ensináronme que a muller é igual ao home, e que ser e ter son cousas afortunadamente diferentes, e que si alguén ten de máis é porque hai outro que queda con menos e que si alguén realmente é fai que as persoas ao seu redor cheguen a ser dun xeito diferente.

E tiven sorte porque tiven un traballo e ese traballo sempre tivo que ver co desenvolvemento deses principios: respecto, igualdade, xustiza, solidaridade, entrega...

Pero atopeime cun perigo ameazante. O perigo que supón “vivir”, por así decilo “das desgracias alleas”. Soa horrible, seino, pero ao fin e en último termo é así. E aínda sendo inevitable que estos traballos existan, o que sí está nas nosas mans é impedir que suframos unha deformación nos valores que nos levaron a entregar as nosas capacidades para logras as oportunidades das outras persoas.

E así ter como lema principal en calquera intervención que toda persoa é digna de respeto e consideración (tanto máis canto máis vulnerable). E tendo en conta que aos servizos sociais se presentan principalmente as persoas máis vulnerables, é o espazo no que con maior dignidade é deber traballar. Non somos xuices. Non somos quen de varlorar se a súa conducta é moral ou inmoral. Temos porén a obriga de facer visible a inxustiza da que todas somos partícipes e denunciar sen descanso calquera infracción e sempre dende o lado dos máis vulnerables.